ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Λατρεύω την Αθήνα.

Πας Θησείο, περπατάς μέχρι Ακρόπολη και κάθεσαι στα σκαλάκια, βλέποντας την πόλη από ψηλά. Ανεβαίνεις Πλάκα για καφέ, πριν χαθείς στο πράσινο της Φιλοπάππου.

Πας Κουκάκι και Ζωγράφου και χαίρεσαι ήσυχες, λαϊκές γειτονιές.

Πας Ομόνοια και απορείς γιατί πήγες.

Γιατί να πας Ομόνοια;

Αν θες ντε και καλά παρακμή, έλα εκεί που μένω, στη Φυλής. Της πουτάνας.

Είναι μια γοητευτική παρακμή. Είναι γλυκιά η Βικτώρια.

Η παρακμή της Ομόνοιας είναι ολοτελής. Ντράγκια, εγκλήματα, εξαθλίωση.

​

Λατρεύω την Αθήνα.

Σου δίνει επιλογή και στο ποιου είδους παρακμή θες να χαζέψεις.

​

Μια γοητευτική παρακμή.

«Το κέντρο μας είναι από τα χειρότερα Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας».

Καλά κάνει ρε.

Παρίσι, κέντρο λαμπερό και η σαπίλα συμπυκνωμένη λίγο πιο πέρα.

Η Αθήνα δεν κοροϊδεύει. Είναι άσχημη, όμορφη και περίεργη σε κάθε της γωνιά.

Φιλήσυχη, επικίνδυνη. Δυτική, ανατολίτικη.

Μια συνεχή σύγκρουση με το απρόβλεπτο, σε ένα πολυπολιτισμικό υπερθέαμα.

​

Διαθέτει επιλογές για 365 διαφορετικές μέρες τον χρόνο,

μα αν είσαι ανοιχτός σε βγάζει οπουδήποτε.

Μια άμεση έκθεση στον σουρεαλισμό.

Φίλος βγήκε μεσημέρι για τσιγάρα, ξύπνησε την επόμενη Πάτρα.

Χωρίς γκόμενα.

Σουρεαλισμός.

​

Πλάκα-πλάκα

-ή και Θησείο, δε βαριέσαι-

στα Εξάρχεια δεν μπόρεσα ποτέ να προσανατολιστώ.

Τα Εξάρχεια δεν είναι τετράγωνα, είναι τρίγωνα.

Πατησίων – Πανεπιστημίου – Αλεξάνδρας κάνουν τρίγωνο, μέσα τα Εξάρχεια.

Φτάνεις πλατεία, τρίγωνη.

Γιατί;

​

Αλλά η γοητεία μιας πόλης δεν είναι άλλη από την έκπληξη της ανακάλυψης.

Λατρεύω την Αθήνα [γιατί ακόμα χάνομαι].

Λατρεύω την Αθήνα κι ας νιώθω ακόμα ξένος.