ΤΑ ΜΕΣΑ ΑΓΙΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ

Υπάρχουν δύο ειδών σκηνοθέτες.

Αυτοί που υποβάλλουν κι αυτοί που επιβάλλουν.

Όταν ένας σκηνοθέτης έχει όραμα, είναι ηγέτης και όχι δικτάτορας.

Πρέπει να εμπνέει τον ηθοποιό αποσκοπώντας στο αποτέλεσμα.

Να τον νιώσει, να τον κατανοήσει και να βρει τον τρόπο να τον οδηγήσει σε αυτό.

Κι ο ηθοποιός να τον εμπιστευτεί για το κοινό καλό.

Τότε έχουμε μια καλή συνεργασία, σχέση, -θεατρικό ή κινηματογραφικό- αποτέλεσμα.

Εδώ δεν ισχύει το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".

Τα μέσα αγιάζουν τον σκοπό.

Όταν ένας σκηνοθέτης είναι ανήθικος, εγωπαθής και αλαζόνας, το επιβάλλει.

Και λέω ανήθικος γιατί ταλαντούχος ίσως είναι. Αλλά ταλέντο χωρίς ήθος είναι δώρο άδωρο.

Και η αλαζονεία με την εγωπάθεια, δεν του επιτρέπουν να γίνει ένα με τον ηθοποιό.

Νιώθει αφεντικό και όχι συνεργάτης. Ασκεί εξουσία, αλλά η τέχνη δεν είναι επιχείρηση.

Τέχνη κάνουμε για την ψυχή μας, για το Φως, για να μειώσουμε την ασχήμια του κόσμου.

Μια ασχήμια που όταν οι ίδιοι προάγουμε, είναι προτιμότερο να μην παριστάνουμε τους καλλιτέχνες.

Ο Μπερτολούτσι, παραδέχτηκε ο ίδιος την κακοποίηση της Σνάιντερ,

στην περιβόητη σκηνή από την ταινία "Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι".

"Δεν ήθελα να ερμηνεύσει την ταπείνωση και την οργή της, αλλά να την νιώσει πραγματικά".

Αισθάνεται ένοχος όπως δηλώνει, αλλά όχι μετανιωμένος.

"Γιατί καμιά φορά στο σινεμά, για να αποσπάσεις αυτό που θέλεις, πρέπει φερθείς έτσι".

Αλλά δυστυχώς, δεν είναι έτσι.

Όταν ενορχηστρώνεις και κινηματογραφείς μια σκηνή αληθινής κακοποίησης, δεν είναι τέχνη.

Είναι η ζωντανή καταγραφή ενός κακοποιημένου ανθρώπου που φοβάται και ταπεινώνεται.

Ένα κορίτσι που φοβάται και ταπεινώνεται on camera.

Όχι μια ηθοποιός που ερμηνεύει.

Όσο καλό κι αν είναι το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Αν προέκυψε από ακραία αθέμιτα μέσα, δεν είναι καλλιτεχνικό.

Η καλλιτεχνική αξία δεν είναι ασύνδετη με αυτά.

Και καλά κάνει.