ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΕΙΝΑΙ ΑΦΥΛΑ

Τα παντελόνια είναι περίεργα ρούχα, άβολα.
Μια φούστα είναι σίγουρα πιο άνετη - κάτι τέτοιο ένιωσα να λέει το 12χρονο αγόρι.
Θα επηρεάστηκε κι από τις φουστανέλες των ηρώων & των τσολιάδων.
Άντρες είναι κι αυτοί. Βαρβάτοι μάλιστα.
 
Τα τακούνια δεν είναι άνετα [εμένα πάντως με κόβουνε].
Δεν ξέρω πως την παλεύανε οι βασιλιάδες με τα εικοσάποντα.
Έπρεπε όμως να δείξουν την ανωτερότητα απέναντι στη πλέμπα,
που η δόλια ένιωθε ικανοποιημένη και με πόντους δέκα, άστα, σκληρές εποχές.

Τα ρούχα δεν έχουν φύλο, they are a fuckin' piece of cloth.
Αποκτούν φύλο, σαν αλλάζουν οι εποχές, όπως και οποιαδήποτε κοινωνική κατασκευή.
Α, και δεν είναι θέμα προοδευτιλικιού - σιχαίνομαι αυτή τη λέξη,
όπως κάθε αξία που γίνεται καραμέλα από ανάξιους.
είναι κοινή λογική: Οι άνθρωποι γεννιόμαστε γυμνοί
[και ψοφάμε απογυμνωμένοι, μα αυτό είναι άλλη συζήτηση]

Τα ρούχα δεν διαχωρίζονται σε αντρικά και γυναικεία.
Διαχωρίζονται ως τα ρούχα που παίρνω εγώ & τα ρούχα της μαμάς.
Ε, με κουράζουν τα ψώνια και της τα πήρα όλα:
κολάν, μάσκαρα, μολύβι, ξύστρα, τετράδιο και μια κασετίνα.
Μια κασετίνα με τραγούδια, στην οποία συμμετείχε ο Ρίκος.
Ήθελε gangsta rap που δεν καυλώνει με γκάνια,
μα στην ιδέα να μη φοβούνται τα παιδιά που φοράνε φουστάνια.