ΘΑΛΑΣΣΑΚΙ ΜΟΥ

«Θάλασσα, τους θαλασσινούς, θαλασσάκι μου, μην τους θαλασσοδέρνεις».

Μην τους θαλασσοδέρνεις σκληρή και άπονη θάλασσα, με τα καταγάλανα και φαινομενικά ήρεμα και γαλήνια σου νερά. Τα νερά που με τόση υποκρισία μασκαρεύουν τη σκληρή σου πλευρά, της νυχτερινής και ύπουλης σκοτεινιάς σου. Θαλασσώνομαι κι εγώ, όπως δισταχτικά με προκαλεί το τραγούδι και παίζω μαζί του. Παίζω τόσο γλυκά! Παραδομένος στην χρήση γιατρευτικής -για τη ψυχοσωματική μου ανισορροπία- αλμύρας.

Θάλασσα και αλμυρό νερό, να σε αντέξω δεν μπορώ! Μια εσωτερικευμένη ανάγκη αναγέννησης αμυντικών ιδιοτήτων, εμπνέει την αλλαγή τόσο άμεσα και ασυνείδητα. Η θάλασσα είναι γλυκιά και ωφέλιμη.

Κοίτα όμως, πόσο εύστοχα ταιριάζει του νερού η ωφέλεια, με τη δικιά μου αφέλεια! Η ίδια η αχόρταγη και εγωκεντρική μου ψυχοσύνθεση, σαγηνεύει υποκριτικά το ίδιο μου το εγώ -το υπερεγώ-, λες και κυριεύεται από το άγχος της απόρριψης. Η γιατρευτική της ιδιότητα βαδίζει παραλλήλως με την υπαρξιακή ανησυχία, τις γεμάτες με τύχη -μες την ατυχία και δυστυχία- στιγμές ικανοποίησης που δεν τέμνεται μαζί της.

Πως να μην πέσω κορόιδο της ίδιας μου αυτοσημαδεμένης υποκρισίας, όταν τα ύπουλα -μα τόσο γαλανά και απέραντα νερά της- αποδεικνύονται γιατρευτικά στην παρούσα φάση μιας παρούσας απουσίας;

Περιμένουν όμως τη στιγμή που η εκ των βαθέων καλόψυχη υποκρισία της μητέρας, θα επιβληθεί της φαινομενικής ομορφιάς και θα φανερώσει την αλήθεια, την γλυκιά αλήθεια!

Αυτήν που ξεγυμνώνει την υποκριτική γαλήνη και δρα τόσο απερίσκεπτα, μα πάντα τόσο επιτυχώς ως προς την επέκταση της ειλικρινoύς ευτυχίας, σε όλα τα μήκη και πλάτη της ύπαρξης μου.