ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ | CHAPTER 2

Θκυο χρόνια μετά που πάλε βρίσκουν με Λευκωσία
με διαφορετικές συνθήκες• τζιαι τον Αλκίνοο δαμέ κατάυρα:
στην πόλη που τον εγέννησε - στην πόλη που με αναγέννησε.
Δαμέ που ελπίζω να 'ρτω του χρόνου τζιαι να τον ακούω πιο συχνά λάιβ.
Είχα τον μες στο νου μου τζιαι ας μεν άκουσα πολλά τη μουσική του•
γιατί εν ταυτισμένος με την ομορφκιά της Κύπρου.
Εκτός που έναν:
"το πιο θλιμμένο μου σουξέ που δεν με πρόδωσε ποτέ με παίρνει από το χέρι
με ξεναγεί στο πουθενά, στης Λευκωσίας τα στενά κι όλο με κοροϊδεύει".

Η "κόρη" που εν το πιο θλιμμένο μου σουξέ
τζιαι εστράφην για κόρες λευκωσιάτικες: κόρη, εν περιμένω  τηλεφώνημα.
Εχάσαμε στο τρένο στα στενά γυρώ που τη Λήδρας.
Τζιαμέ που κολλώ αυτοκόλλητα για χάρη μιας αναμέτρησης με το μάταιο.
Ας ένει για τη μοναδική τζιαι άχρονη κόρη - την μάνα κάθε κόρης, την Κύπρο.
Εσύ, περίμενε τηλεφώνημα: μόλις το ευνοήσουν οι συνθήκες•
τζιαι να είσαι σίουρη πως ως τότε εν να σε γυρεύκω, κυρίως μέσα μου.

Η καλή Κύπρος του Αλκίνοου
τζιαι της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου που ήρτε στον ύπνο μου ολοζώντανη.
Είδε με μαραζωμένο για τη πεταλούδα μου που επέτασεν να φύει.
"Άηστην γιε μου, εν η φύση της, εν να ξαναστραφεί"•
τζιαι έτο που 'ρτεν ως νεράιδα χαμογελαστή τζιαι ευγνωμονούσα.
Γιατί ότι αγαπάς, αφήνεις το να ανθίσει μακριά σου.
Για τη κάθε κόρη: τη Κύπρο τζιαι τες δικές της κόρες που αφήνω
τζιαι που αν θέλει ο Θεός, εν να ξανάβρω πιο ανθισμένες.

​

Μπορεί εν τέλει να μεν φκάλλει νόημα τούντο κείμενο•
αλλά τι φκάλλει νόημα anyway.