ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Σκλαβιά να’ ναι,
ο εγκλωβισμός της διαθέσιμης διάστασης για γνώση,
μεταξύ ενός δωματίου.
Ντυμένη στα λευκά και στα μαύρα.
Παραλλήλως τους επιτρέπει να βαδίζουν,
-χωρίς να τέμνονται-,
με το Φως και το σκοτάδι -ετεροπροσδιορισμένα και παραδομένα στην ματαίωση-, να προκαλούν νοσταλγία: Παρελθόντος, μέλλοντος, μα κατ' ουσίαν παρόντος.
Κι ας η -φερόμενη ως- ελπίδα επιχειρεί αυτοκοροϊδία.
Υπερχειλίζει από κάκιστης αισθητικής παραισθήσεις που η αλήθεια απογυμνώνει.
Παραισθήσεις που φέρουν την άρνηση του εκάστοτε παρόντος. Του σημερινού και αιώνιου παρόντος, του παρελθοντικού εξιδανικευμένου μέλλοντος.
Η παράλληλη ύπαρξη μαύρου και λευκού, θα βασανίζει αδιάλλακτα κάθε παρόν – κάθε χρόνου, από φριχτές και λυτρωτικές νοσταλγίες...