ΣΙΓΑ ΜΗ ΧΑΨΩ, ΩΝΑΣΗ

Νεοφιλελεύθερους αριστερούς και δεξιούς δικαιωματιστές ιν τζένεραλ βλέπουμε στο κίνημα του υπαρκτού σουρεαλισμού, ενός από τα καλύτερα καλλιτεχνικά ρεύματα όπου η τέχνη δικαιώνεται, καθώς η πραγματικότητα την ξεπερνά.
Η δίκη της Χρυσής αυγής βρισκόταν προ των πυλών, με το ίδρυμα Ωνάση να πρωτοτυπεί σουρεαλιστικά και να ανεβάζει αντιφασιστικά μηνύματα στους τοίχους.
Ο Ωνάσης που κάποτε έσφιγγε το χέρι σε ακροδεξιούς δικτάτορες και τώρα το παίζει επανάσταση, αγκαλιάζοντας μια υποτιθέμενη αριστερά παραδομένη στον νεοφιλελευθερισμό.
Μια αριστερά που παλεύει να υπάρξει, πανηγυρίζοντας μια κατ’ ουσίαν συστημικά παραγγελμένη φυλάκιση των ναζί, ξεχνώντας πως σκότωσε το αυγό την ίδια στιγμή που το φίδι την αγκαλιάζει.

​

Η ιστορία κάνει κύκλους και ο φασισμός είναι εδώ, ντυμένος με πολιτικά ορθές αστυνομεύσεις λόγου,
μιας και το μοντέλο του εθνικοσοσιαλισμού πλέον δεν τσουλάει ούτε σε κατηφόρα.
Ο εθνικοσοσιαλισμός που έληξε μαζί με μια πάλαι ποτέ αριστερά που πάλευε στον δρόμο απέναντι στην κρατική καταστολή και κατάντησε να φυλάει την Ευρώπη, προστατευμένη από την ίδια αστυνομία που κάποτε είχε απέναντι.

​

Κι εμείς εδώ, να βλέπουμε δολοφόνους να φυλακίζουν δολοφόνους και να τους δίνουμε συγχαρητήρια, ψιθυρίζοντας συνθηματικά τον στίχο «σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ» - στίχο που οικειοποιήθηκε ο Παύλος Φύσσας και βλέπουμε τον Ωνάση να καπηλεύεται για τα πολιτικά του συμφέροντα.

​

Σιγά μη χάψω, Ωνάση.